Stadsmoe. Moe van de drukte, moe van de herrie, moe van het gebrek aan écht donker. Moe van ‘er is altijd wat te doen’. Ik woon sinds 1996 in Amsterdam en soms voelt het alsof ik er geen adem kan halen. Toch is er ook nog veel liefde voor de stad met z’n vrije geesten, de kansen, de creativiteit, de vele culturen, de levendigheid en de paradijsvogels.
Ik groeide op in Oost-Groningen, waar het weids, stil, en winderig is. Aardappelzetmeel en sociale democratie. Religie is hier ver te zoeken: het geloof zit in de grond en in de mensen.
Als puber wilde ik er vooral weg. Weg van het dorp, weg van de lange leegte. In de stad Groningen vond ik alles. Toch verhuisde ik na mijn studie voor mijn werk naar Amsterdam. Daar heb ik eigenlijk altijd wat spijt van gehad. Deze stad is te ver van familie, te druk, te ver weg van mijn roots. Hoewel Amsterdam me veel heeft gebracht, ben ik al een paar jaar zoekend naar waar ik me thuis voel.
Tweeënvijftig ben ik nu. En ik vind het laat om nu nog te moeten zoeken naar waar ik thuishoor. Maar aan de andere kant past het wel bij mijn levensfase. Nu mijn kinderen uitvliegen heb ik, na twintig jaar moederen, de tijd voor die zoektocht.
Dat gevoel van heimwee – of haimzaikte op z’n Gronings – heb ik altijd gehad. Maar wáár heb ik dan heimwee naar? Wat mis ik en waar verlang ik naar? Is het heimwee naar de horizon, naar ver kunnen kijken of naar rust en ruimte?
Zo ontstond het plan om een aantal Groningers (geboren en getogen) te ontmoeten en portretteren. Groningers van mijn generatie. Gesprekken over blijven en weggaan, over het land, over wortels en identiteit.
Christa Romp – fotograaf - 1971
woont in Amsterdam
Wildervanksterdallen - Muntendam
Bình luận